Het idee van lage-emissiezones werd aanvankelijk in Duitsland gepresenteerd in het begin van de jaren 2000 als onderdeel van een uitgebreider Europees initiatief om de luchtverontreiniging in stedelijke gebieden te verminderen. Deze gebieden zijn bedoeld om de toegankelijkheid van Milieusticker Frankrijk kopen specifieke locaties van een stad of stedelijk gebied te beperken voor vrachtwagens die verder gaan dan de specifieke lozingsvereisten. Het concept is om het aantal sterk vervuilende auto’s in een van de meest bloeiende en verkeersintensieve locaties te beperken, waardoor de luchtkwaliteit wordt verbeterd en schadelijke lozingen worden geminimaliseerd. Hoewel het idee niet uniek is voor Duitsland of Frankrijk, zijn beide landen daadwerkelijk koplopers geweest in het uitvoeren van LEZ’s op een groter bereik, waardoor ze de discussie over stedelijke luchtverontreiniging en blijvende rolstoelen leiden.
In Duitsland heeft de introductie van de milieusticker, of “Umweltplakette”, een belangrijke rol gespeeld bij de toepassing van deze gebieden. Sinds 2008 is het verplicht dat auto’s die bepaalde Duitse steden met een hoge mate van luchtverontreiniging binnenrijden, een milieusticker tonen. Deze stickerlabels worden verstrekt op basis van de uitlaatgasgroep van de auto, waarbij verschillende tinten staan voor verschillende graden van luchtvervuiling. Auto’s die voldoen aan strenge uitlaatgasvereisten krijgen een milieuvriendelijke badge, die toegang geeft tot veel LEZ’s. Gele en rode badges worden verstrekt aan vrachtwagens die voldoen aan de vereisten voor verminderde uitlaatgassen, waarbij rood het minst milieuvriendelijk is. Het doel achter deze getinte groepen is om autobezitters aan te sporen om over te stappen op schonere vrachtwagens en er tegelijkertijd voor te zorgen dat alleen degenen die voldoen aan de ecologische criteria op beveiligde locaties kunnen komen. Voor vrachtwagens die niet voldoen aan de meest betaalbare uitlaatgascriteria, is de toegang tot deze gebieden volledig beperkt en krijgen wetsovertreders te maken met aanzienlijke straffen.
Het Duitse ontwerp is geprezen om zijn eenvoud en prestaties bij het verminderen van luchtverontreiniging in de stad. Niettemin heeft het ook de handschoen opgepakt, vooral in verband met oudere auto’s, waarvan er veel al reden voordat het badgesysteem werd geïntroduceerd. Eigenaren van deze auto’s, met name die met een laag inkomen, hebben het moeilijk gevonden om te voldoen aan de strenge uitlaatcriteria die nodig zijn om een milieuvriendelijke badge te krijgen. Dit heeft geleid tot discussies over het evenwicht tussen ecologische doelstellingen en sociale gelijkheid. Bovendien zijn de regels en wetten met betrekking tot milieuvriendelijke badges steeds ingewikkelder geworden, omdat steeds meer steden in Duitsland LEZ’s hebben geïntroduceerd, waardoor het voor automobilisten moeilijker is geworden om bij te houden waar en wanneer ze mogen rijden.
Verminderde emissiezones (LEZ’s) in Europa zijn een essentieel onderdeel geworden van initiatieven om de luchtverontreiniging in steden aan te pakken en de levensstijl in steden te verbeteren. Zowel Duitsland als Frankrijk, twee van de grootste en meest prominente landen in Europa, hebben deze gebieden in verschillende steden uitgevoerd om de toegang van zeer vervuilende auto’s te beperken. De functie van stickerlabels in deze initiatieven is bijzonder belangrijk geweest. Deze stickerlabels, “milieuvriendelijke badges” genoemd, zijn in beide landen een belangrijke functie geworden van stedelijke rolstoelen en fungeren als een duidelijk teken van het ecologische effect van een vrachtwagen. Dit artikel onderzoekt het idee van lage-emissiezones in Duitsland en Frankrijk, met de nadruk op de kenmerken van deze ecologische badges, hun waarde en hoe ze daadwerkelijk transportplannen in deze landen hebben gevormd.
Frankrijk heeft, net als Duitsland, het idee van lage-emissiezones ook geaccepteerd als onderdeel van zijn initiatieven om de luchtkwaliteit in de stad te verbeteren. Het Franse systeem van ecologische badges, genaamd “Crit’Air”, hanteert een vergelijkbaar concept, maar maakt gebruik van een andere methode om auto’s te classificeren. Het Crit’Air-systeem, dat in 2017 werd geïntroduceerd, categoriseert auto’s in 6 verschillende classificaties op basis van hun mate van luchtvervuiling. De goedkoopste classificatie, geclassificeerd als “Crit’Air 1”, is gereserveerd voor elektrische en hybride auto’s, terwijl de hoogst mogelijke groep, “Crit’Air 6”, is voor de meest vervuilende vrachtwagens. Dit systeem, hoewel vergelijkbaar met de ecologische badges van Duitsland, heeft enkele opmerkelijke verschillen. Een belangrijk verschil is dat het Franse systeem niet alleen rekening houdt met de basisuitstoot van de vrachtwagen, maar ook met de leeftijd, het type brandstof en verschillende andere variabelen.